บทที่ 1

“ไม่อยากจะเชื่อเลย น้องชายของพี่กำลังจะแต่งงาน” ผมพูดพลางรู้สึกยินดีกับเขา เจสันเข้ามากอดผมแวบหนึ่งขณะที่เรากำลังจะออกไปงานเลี้ยงซ้อมมื้อค่ำ เราเพิ่งลงจากเครื่องบินใกล้กับโกโก้บีชในฟลอริดา และผมก็ดีใจที่ได้พักจากตารางงานสุดโหดของตัวเอง เรามาถึงโรงแรม เปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับงานเลี้ยงซ้อมมื้อค่ำ คืนนี้ผมใส่สูทสีเขียวเพราะสีเขียวช่วยขับเน้นจุดเด่นของผมได้ดีที่สุด

“พี่ไบรอันรู้ไหม พอถึงเวลา พี่ก็จะเจอใครสักคนเองแหละ แล้วพี่จะรู้ได้เองเลย ผมจำได้ว่าตอนเจอเอมิลี่ครั้งแรก ผมก็รู้เลยว่าไม่อยากใช้ชีวิตแม้แต่วันเดียวโดยไม่มีเธอ” เขาพูดขณะที่เราก้าวเข้าลิฟต์ “พี่รู้ แค่ช่วยไม่ได้ที่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะหมดเวลา”

ขณะที่เราลงลิฟต์ไปที่ล็อบบี้ ลิฟต์ก็หยุดที่ชั้นสิบแปด และหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มหน้าตาดีคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามา เธอสวมเสื้อคอวีสีแดงที่ขับให้ผมสีเข้มของเธอดูโดดเด่น ขาของเธอดูสมบูรณ์แบบในกางเกงยีนส์ทรงสกินนี่

“สวัสดีครับ” ผมทักทาย รู้สึกสนใจในตัวเธอขึ้นมา

เธอมองผมแล้วยิ้ม จากนั้นก็ยืนเงียบๆ อยู่คนเดียวขณะที่เราลงลิฟต์ไปจนถึงล็อบบี้ นั่นยิ่งทำให้เธอน่าสนใจขึ้นไปอีกในสายตาผม และผมต้องคุยกับเธอให้ได้ เมื่อลิฟต์หยุด เราทุกคนก็ก้าวออกไปและเริ่มแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง

ผมตัดสินใจเข้าไปทักเธอ “นี่คุณครับ ผมชื่อ...”

“เฟธ!” ผมได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนลั่นมาจากอีกฟากของล็อบบี้ “แกคิดว่ากำลังทำบ้าอะไรอยู่! มานี่เดี๋ยวนี้!”

“ฉะ...ฉันขอโทษค่ะ ฉันไปไม่ได้” เธอกระซิบ “ไว้ทีหลังนะคะ” ก่อนจะรีบวิ่งไปหาชายร่างท้วมกำยำคนหนึ่งซึ่งผมเดาว่าน่าจะเป็นพ่อของเธอ

ผมสัมผัสได้ว่าเธอหวาดกลัวจากดวงตาที่เบิกกว้างและท่าทีตะกุกตะกักตอนที่ชายคนนั้นตะคอกใส่เธอ ผมไม่ชอบใจเลย ผู้ชายไม่ควรทำให้ผู้หญิงรู้สึกแบบนั้น ผู้หญิงคือสิ่งมีชีวิตที่บอบบางซึ่งต้องการความรักและความทะนุถนอม และถึงแม้พวกเธอจะรับมือกับเรื่องแย่ๆ ได้มากมายและยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง แต่พวกเธอก็ช้ำใจได้ง่าย ผมเชื่อว่าผู้ชายถูกสร้างขึ้นมาบนโลกนี้เพื่อปกป้องและรักผู้หญิง ส่วนผู้หญิงก็ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อรักและดูแลเอาใจใส่ผู้ชาย

“เมื่อกี้มันเรื่องอะไรน่ะ?” เจสันถามขณะที่เราเดินไปยังทางออก

เขารู้อยู่แล้วว่าผมไม่พอใจกับสิ่งที่เห็น แต่ผมก็รู้ว่ามันกวนใจเขาไม่แพ้กัน ผมเห็นขากรรไกรของเขาเกร็งขึ้นตอนที่เฟธถูกตะคอกใส่ เราทั้งคู่เฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอเดินตรงไปยังน้ำพุซึ่งดูเหมือนว่าครอบครัวที่เหลือของเธอกำลังรออยู่

“ไม่รู้สิ แต่น่าสนใจดีนะ พี่อยากจะรู้จักเธอให้มากขึ้น คิดว่าเราน่าจะเข้ากันได้ดีในระดับอารมณ์ความรู้สึก”

ผมได้ยินเสียงพ่อของเธอตะโกนข้ามล็อบบี้มา เขาดูเหมือนชายร่างใหญ่กำยำที่จะไม่ยอมใครง่ายๆ แม้แต่กับลูกของตัวเอง เขายืนแอ่นอกเพื่อข่มขู่ และมันก็ได้ผล ผมเห็นดวงตาของเฟธเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวและมือของเธอก็สั่นขณะที่ทัดผมไว้หลังหู

“เฟธ ตอนไปเรียนมหาวิทยาลัยแกสายแบบนี้รึเปล่า? ตอนพ่อบอกว่าห้าโมงตรง ก็คือห้าโมงตรง ไม่ใช่ก่อนห้าโมงหรือหลังห้าโมง” เขาตวาด

“ขอโทษค่ะแด๊ดดี้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว” เธอพึมพำพลางก้มหน้ามองรองเท้าของตัวเอง ผมกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัวเลยว่าสถานการณ์นั้นทำให้ผมโกรธจัดขนาดไหน เธอดูไร้เดียงสา แต่เขากลับด่าว่าเธอต่อหน้าคนทั้งล็อบบี้ ผมรู้สึกถึงแรงแตะที่หัวไหล่ ดึงผมกลับมาจากภวังค์

“จะไปได้รึยังพี่?” เจสันพูดด้วยสีหน้ารำคาญ

ผมปัดมือเขาออกและรู้สึกหงุดหงิดเพราะเขารู้ดีว่าทำไมผมถึงตกอยู่ในภวังค์ เขาแค่ไม่อยากจะยุ่งเรื่องนี้ตอนนี้เพราะเอมิลี่คงเล่นงานเขาแน่ถ้าไปสาย เขาก็รู้สึกขัดใจกับเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ต่างจากผมเลย

“อืม ไปกันเถอะ”

ขณะที่ผมขับรถ ผมนั่งคิดถึงเรื่องของเฟธ มีบางอย่างในตัวเธอที่ทำให้ผมอยากจะปกป้อง เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ยังคงถูกพ่อปฏิบัติด้วยเหมือนเป็นเด็ก โดยที่แม่และพี่น้องของเธอยืนดูการกระทำทารุณนั้นอยู่เฉยๆ ผมแน่ใจว่าน้องๆ คงไม่มีทางเลือก แต่พวกพี่ๆ ที่โตแล้วมี พวกเขาคงไม่ได้อาศัยอยู่ใต้ชายคาของพ่อกันทุกคนและน่าจะทำอะไรสักอย่างได้

“พี่ไบรอัน!” ผมได้ยินเสียงเจสันตะโกน “ร้านอาหารอยู่นี่แล้ว เดี๋ยวก็ขับเลยหรอก”

เขามองผมอย่างหงุดหงิดขณะที่ผมหักเลี้ยวเข้าลานจอดรถอย่างรวดเร็ว ผมจอดรถหน้าบริการรับจอดรถ แล้วเราก็ลงจากรถหน้าร้านอาหาร มันเป็นร้านอาหารหรูหรามีระดับที่ผมคงไม่มีวันเลือกเองในชีวิต แต่เจสันอยากให้ทุกอย่างออกมาสมบูรณ์แบบเพื่อเอมิลี่ ซึ่งผมก็เข้าใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน เจสันวางมือบนไหล่ผม หยุดไม่ให้ผมเปิดประตู

“บอกผมมาสิ” เขาพูด ท่าทีเปลี่ยนจากรำคาญเป็นห่วงใย “พี่โอเคไหม?”

“พี่ไม่เป็นไร” ผมโกหก เพราะผมไม่โอเคเลย ผมไม่สามารถสลัดเรื่องของเฟธและสถานการณ์ของเธอออกจากหัวได้

“ไม่จริงเลย พี่กำลังคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่”

“ใช่ อาจจะ แต่ส่วนใหญ่แล้วพี่แค่พยายามเตรียมคำกล่าวของเพื่อนเจ้าบ่าวสำหรับวันพรุ่งนี้”

เจสันหัวเราะเบาๆ “ผมแน่ใจว่ามันจะออกมาเยี่ยม ไม่ว่าพี่จะพูดอะไร”

“ขอบใจนะน้องชาย” ผมพูดขณะที่เราเดินเข้าไปข้างใน

งานเลี้ยงมื้อค่ำผ่านไปได้ด้วยดี และทุกคนก็ตัดสินใจกลับไปนอนที่ห้องพักของตัวเอง ไม่มีเวลาสำหรับงานเลี้ยงสละโสดเพราะงานแต่งงานจะเริ่มตอนสิบโมงเช้าวันรุ่งขึ้น และทุกคนก็ต้องการการพักผ่อนเพื่อความสวยหล่อ เจสันนั่งรถกลับไปกับเอมิลี่ ผมแค่หวังว่าผมคงไม่ได้ทำตัวน่าเบื่อเกือบทั้งคืน เพราะผมดันพูดถึงเรื่องเฟธขึ้นมาแล้วก็ได้รับสายตาแปลกๆ กลับมาเพราะไม่มีใครรู้จักเธอเลย ให้ตายสิ ผมเองก็ยังไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ แต่อยากจะรู้จัก

พอกลับมาถึงโรงแรม ผมตัดสินใจไปที่บาร์เพื่อหาอะไรดื่มและพยายามสลัดเรื่องเฟธออกจากหัวเพื่อจะได้เตรียมคำกล่าวของเพื่อนเจ้าบ่าวจริงๆ เสียที ขณะที่ผมนั่งอยู่ที่บาร์ พยายามท่องจำทุกคำที่จะพูดในใจ ผมก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งข้างๆ ผมได้กลิ่นน้ำหอมที่เย้ายวนใจอย่างมากโชยมา และได้ยินเสียงผู้หญิงสั่งแจ็คช็อตหนึ่ง ผมหันไปและพบว่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเฟธนั่นเอง ผมยิ้มบางๆ “คุณโอเคไหมครับ?”

“ฉันไม่เป็นไร” เธอสวนกลับมาอย่างห้วนๆ

“แน่ใจเหรอครับ ผู้หญิงคนไหนที่ผมเคยเห็นสั่งเครื่องดื่มแบบที่คุณเพิ่งสั่งไปน่ะ ไม่เห็นมีใครโอเคสักคน”

สีหน้าของเธออ่อนลง “ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ ฉันคงทำตัวแย่มากเลยสินะ พอดีฉันมาพักร้อนกับครอบครัว แล้วพ่อฉันก็เป็นพวก...เจ้ากี้เจ้าการน่ะค่ะ เขาเป็นทหารแล้วก็คาดหวังให้ทุกอย่างเป็นไปตามแบบแผนของเขา เป็นไปในทางของเขา ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น เขาก็จะหัวเสีย ฉันเลยลงมานี่เพื่อหลบหน้าเขา”

“คุณไม่ได้ทำตัวแย่เลย คุณก็เป็นมนุษย์ปุถุชนคนหนึ่ง” ผมพูดอย่างเห็นใจ

ผมจ่ายค่าเครื่องดื่มให้เธอแล้วก็สังเกตเห็นพ่อของเธอกำลังเดินออกจากลิฟต์ ผมจับมือเธอแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางเขา เขาดูหัวเสียสุดๆ และมุ่งมั่นจะตามหาเธอให้เจอ “ไปจากที่นี่กันเถอะ”

เธอไม่จำเป็นต้องถามเลยว่าเราควรจะไปไหน เพราะเธอเป็นฝ่ายดึงผมออกจากบาร์ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไว้ใจผมได้หรือเปล่า เราแค่ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่ค่อยได้ทำนักในทุกวันนี้ เธอพาผมเดินไปตามทางเท้าสู่ชายหาด ที่ซึ่งเธอเริ่มถอดเสื้อผ้าออกเผยให้เห็นบิกินี่สีชมพูสดแล้วโยนรองเท้าแตะทิ้งบนผืนทราย เธอสวยมาก เรือนผมสยายล้อมกรอบใบหน้าที่งดงามจนแทบลืมหายใจ ดวงตาของเธอเปล่งประกายดุจดวงดาวบนท้องฟ้า ระยิบระยับแฝงแววซุกซน ริมฝีปากของเธอนั้นอวบอิ่มเย้ายวนจนผมอยากจะรู้ว่ารสชาติของมันเป็นอย่างไร ผมคงยืนนิ่งเป็นไอ้ทึ่มอยู่ตรงนั้นแน่ๆ เพราะเธอหันกลับมามอง

“เอ่อ...”

ผมเริ่มปลดเปลื้องชุดสูทของตัวเองจนเหลือแต่บ็อกเซอร์แล้ววิ่งตามเธอลงไปในมหาสมุทร น้ำทะเลนั้นอุณหภูมิกำลังดีสำหรับยามโพล้เพล้ ผมว่ายออกไปหาเธอ เธองดงามยามที่เรือนผมสีเข้มยาวสลวยลอยล้อมรอบตัวเธออยู่ในน้ำ ดวงตาสีช็อกโกแลตคู่โตของเธอช่างน่าหลงใหล ผมสามารถมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นได้ทั้งคืนโดยไม่มีวันเบื่อ

“รู้อะไรไหมคะ” เธอกล่าว “ฉันมักจะไม่ทำอะไรแบบนี้นะคะ ไอ้เรื่องเจอหนุ่มแปลกหน้านี่น่ะ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าไว้ใจคุณได้ ฉันมีแฟนที่คบๆ เลิกๆ กันมาหกปี แล้วในที่สุดฉันก็ตัดเขาออกจากชีวิตได้ เขาเหมือนพ่อฉันมากเกินไป เขาพยายามจะควบคุมทุกแง่มุมในชีวิตฉัน ฉันต้องคอยระแวดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน พอฉันเห็นคุณเกร็งขึ้นมาเมื่อบ่ายนี้ตอนที่พ่อทำฉันอับอาย ฉันก็รู้สึกว่าต้องมาทำความรู้จักคุณให้ได้”

“ผมแค่คิดว่าไม่ควรมีใครถูกปฏิบัติแบบที่เขาทำกับคุณ” ผมพูดตามตรง “เขากำลังข่มเหงคุณ และแม่ของคุณก็ปล่อยให้เขาทำ”

“ไม่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น แม่ฉันก็กลัวเหมือนกัน พ่อไม่ได้เป็นแบบนี้มาตลอด ฉันจำได้ว่าก่อนที่พ่อจะสมัครเป็นทหารนาวิกโยธิน พ่อเคยเป็นคนใจดีและไม่เคยทำตัวแบบที่เขาเป็นตอนนี้เลย แม่ยังเชื่อว่าพ่อคนนั้นยังคงอยู่ที่ไหนสักแห่งและพยายามจะเข้าถึงด้านนั้นของพ่ออยู่บ่อยๆ เพื่อทำให้พ่อจดจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นใคร”

“ผมเข้าใจเรื่องนั้นนะ แต่แม่ก็ควรจะปกป้องคุณจากเขา” ผมกล่าว

ใบหน้าของเธอเศร้าลงและผมรู้ว่าเธอก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน ตอนนี้มืดสนิทแล้วและชายหาดก็เริ่มมีคนมาตรวจตรา “เราขึ้นจากน้ำกันดีกว่าค่ะ” เธอพูดอย่างประหม่า

“ไม่ รออีกหน่อย”

“รออะไรเหรอคะ” เธอถามอย่างลังเล

“รอนี่ไง” ผมพูดขณะที่ดอกไม้ไฟสว่างวาบขึ้นเต็มท้องฟ้า เธอว่ายเข้ามาหาผมแล้วเอนกายพิงกับอกของผม ซบศีรษะลงบนไหล่ ผมเลื่อนแขนลงไปโอบรอบตัวเธอไว้ในอ้อมแขน นี่คือสิ่งที่โรแมนติกที่สุดที่ผมเคยทำมา ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบเรื่องโรแมนติกนะ แต่ผมแค่ไม่เคยเจอใครที่รู้สึกว่าสามารถแบ่งปันด้านที่อ่อนไหวของตัวเองด้วยได้ ดอกไม้ไฟสาดสีสันอันน่าทึ่งสะท้อนประกายบนผืนน้ำ

“มันสุดยอดมากเลย” เธอกระซิบขณะที่แขนของเธอรัดรอบตัวผมแน่นขึ้น

เราดูดอกไม้ไฟกันอยู่เกือบชั่วโมง และเมื่อมันจบลง เราก็เดินจูงมือกันกลับไปที่โรงแรม เมื่อเรามาถึงประตูหน้า เธอก็ลังเลที่จะเข้าไป ผมดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ เมื่อผมทำเช่นนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นและสูดหายใจเข้าเฮือก “คุณกลับไปที่ห้องผมแล้วดูหนังด้วยกันก็ได้นะ คุณไม่จำเป็นต้องกลับไปที่นั่น”

“ฉันต้องกลับ... แค่นี้เขาก็จะฆ่าฉันอยู่แล้ว” เธอพูด น้ำเสียงเกือบจะอ้อนวอน

“ผมมาที่เมืองนี้เพื่องานแต่งงานของเจสัน เมอร์ริแม็ก น้องชายผม ผมถือโอกาสลาพักร้อนไปด้วยเลย ก็เลยจะอยู่ที่นี่จนถึงบ่ายวันอาทิตย์ ถ้าคุณต้องการอะไร นี่เบอร์โทรกับเบอร์ห้องผม” ผมพูดขณะขีดเขียนข้อมูลลงบนด้านหลังคีย์การ์ดโรงแรมของผม “ถ้าผมไม่อยู่ บอกพนักงานไปว่าคุณเป็นภรรยาผมแล้วมาถึงช้า พวกเขาจะให้กุญแจคุณเอง ผมจะบอกพวกเขาไว้ให้ว่าอาจจะมีคุณมาหา ผมไม่ชอบความคิดที่คุณต้องกลับไปห้องเลยจริงๆ ถ้าคุณกลัวว่าเขาจะทำร้ายคุณ แต่ถ้าคุณคิดว่านี่คือสิ่งที่คุณต้องทำก็แล้วแต่คุณ แต่คุณมาหาผมได้ทุกเรื่องนะ”

เธอรับการ์ดไปด้วยมือที่สั่นเทาแล้วมองดูมัน ผมเชยคางเธอขึ้นเพื่อให้ดวงตาของเธอสบกับตาของผม และเพื่อให้เธอรู้ว่าผมจริงใจกับทุกคำพูดที่เอ่ยออกไป เธอหน้าแดงและพยายามจะหลบตา แต่ผมไม่ยอม ผมปล่อยให้เธอหลบตาไม่ได้ เพราะเธอต้องรู้ว่าผมจริงจัง

“ขอบคุณค่ะ” เธอพูด แก้มยังคงแดงระเรื่อ “แล้ว...ภรรยาคุณเรียกคุณว่าอะไรเหรอคะ” เธอพูด พลางหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม

“อืมม” ผมพูดพลางโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ ริมฝีปากของเราเกือบจะสัมผัสกัน “ภรรยาผมเรียกผมว่าไบรอัน” เธอหยุดหายใจไปชั่วขณะ และผมบอกได้เลยว่าเธอต้องการผมมากพอๆ กับที่ผมต้องการเธอ ผมรู้ว่ามันเร็วเกินไปจึงค่อยๆ ผละออกมา ผมจูงมือเธอขณะที่ประตูลิฟต์เปิดออก และเราก็ขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นของแต่ละคน ก่อนที่เราจะแยกทางกัน ผมจับมืออีกข้างของเธอไว้เพื่อให้เธอมองผมอีกครั้งด้วยดวงตาสีน้ำตาลแสนสวยคู่นั้น ผมต้องมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอีกสักครั้งก่อนจะปล่อยเธอไป เพียงเพื่อจะมองให้ลึกลงไปถึงจิตวิญญาณของเธอ เธอมีความเจ็บปวดและรวดร้าวมากมายจนผมอยากจะลักพาตัวเธอไปและทำให้เธอได้รู้สึกว่าการเป็นที่รักนั้นเป็นอย่างไร เธอส่งยิ้มเขินๆ แล้วหันหลังเพื่อเดินออกจากลิฟต์

ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลงกั้นระหว่างเรา ผมพูดว่า “เฟธ อย่าอายที่จะเป็นตัวของตัวเองนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้?”

เธอหน้าแดงแล้วโบกมือน้อยๆ “ฉันไม่รู้สิ... คงต้องดูก่อน”